March 31, 2009
I can still remember, way back elementary days when i was at Holy Child Catholic School, my teacher wants us to memorize a poem titled, a Tree by Joyce Kilmer, and even at this moment, i can still recall those lines. Haha! Anyway, bakit nga ba tree?? Hindi naman ako nature lover na as in adik na lahat ng membership club na may kaugnayan sa bagay na yun eh sinasalihan pero, pag nakakakita ko ng trees, flowers, landscapes, animals eh talaga namang gumagaan loob ko. In fact, my lucky color is green, at pag tinatamaan ako ng astigmatism ko, sa green ako tumitingin,
eventually nawawala na yung sakit ng mata ko.
When i was a kid, i couldn't wait to grew up. Gusto ko magtrabaho, gusto ko bumili ng kung ano ano. :) Naalala ko pa nun, ang gusto kong profession eh Teacher. Yun talaga long time dream ko, pero unfortunately hindi natupad, well anyway at least kahit paano may resemblance sa na naging trabaho ko (im working at college school. :D) At
katulad ng ibang bata, pinagpraktisan ko din maging cook at pinangarap maging Cashier sa department store na nagsswipe ng mga pinamili ni customers ( na sa ngayon, ayaw ko na yung pangarap kong yun. :D) Hindi ako yung typical na bata na nagiisang anak sa loob ng 8 na taon na, happy go lucky, na spoiled brat, na what she wants, what she gets.. I've been in lot of hardships na masasabi ko na naging training grounds ko kung ano ko ngayon. I can still remember, mga grade school ako nun, habang nakikipaglaro ng text (para syang pog, yung iniicha sa hangin tas,
pag bumagsak dun mo malalaman kung panalo ka o talo) eh bitbit bitbit ko younger bro & sis ko kasi as the eldest,responsibility ko sila while my parents are away. I learned how to cook as early as 12 years old, and did household chores beyond that age. Naalala ko pa, may instance nun na muntikan na ako maglayas, hehe Imagine, a grade three student (10 years old) would think of that scene.. I dunno, cant remember the exact motives, but one thing for sure, .. im tired. Let me tell you the eksena, i have my mini bag there, with my favorite shirts and shorts ( i cant recall na if i also got undies there) and when its time to say goodbye na, i have a, i think 10-15 minutes bonding moment pa with my favorite bear, sobbing, bidding goodbye to her, cause that was the last time that i'll talk to her. Then after that eksena, i left our house ( 1537 A. A. Rivera St.), at ayun! Matapos ang takas takas, eh nakatakas naman! I dunno where to go, kasi hindi naman planned, napag isipan ko lang gawin, dahil sa pag aakala na that would help me solve my problem... at ginawa ko naman. :) Then, when i was walking away from our street, kabado, tensyonado, sweating.. Biglang, someone shouted at me calling me by name. "LouAn! San ka pupunta?" that was Ian, younger brother ni Clare Ann ( my bestfriend that time), Ian is 2 years younger than me, so if Iam 10, then he's 8. Of course, i answered back his questions, and tell him na, im going somewhere else lang. I dunno if Ian can still recall these pero, he told something to me that makes me change my mind. I know he can sense na maglalayas ako. hehe Kasi super maga ang mata ko, (dahil nga kagagaling lang sa iyak, sa pamamaalam kay teddy bear). Hinahanap na daw ako sa bahay, pati ng mga kapatid ko.. Alam kong hindi pa matindi ang paninindigan ko that time, hello! Ambata ko pa nun! Kaya ayun, bumalik ako. ( Nalala ko pa suot ko nun, yung para bang duster na pag nakikita ng BF ng Tita
Vangie ko eh ang tawag sa akin eh, Yaya Lou-Ann dahil mukha daw akong yaya! Haha!) Nung nakabalik ako sa bahay, nakita ko ng Mom ko, asking san ako galing.. then i said, naglakad lakad lang jan, (kilala naman niya kasi akong gala samin, san san ako nakakaabot wag lang tatawid dun sa may bambang, na other half ng Rivera) I saw my bro & sis.. my family.. my stuffs.. my friends.. Hindi ko pala sila kayang iwan. :) Thanks kay Ian. I owe you one. It is just one of those many memories in my life. Yun bang, may trademark sa pagkatao ko, yung kahit pagbalikbaliktarin ako, hindi ko makakalimutan. I am proud of what i am right now, hindi man ako perfect, pero masasabi kong, i have learned, and i am on the right path now.
Buti pa ang Tree, sobrang strong, kahit heavy wind pa yan, super tinding init ng araw, or thunder may attack.. still, it stands strong, with its shiny leaves and ready to shelter others by giving its shade. I wish i am a Tree. Stumble & Fall.. but still remain standing.. Brave. Strong. Stunning.
Someone Special (my version) [Friday, October 31, 2008 ]
Alam ko, in time.. mababasa to ng magiging mga anak ko, gusto ko lang sana ishare sa kanila kung ano kami ng Dady nila when we are only 20 & 21 years old.
Way back 1996, i was grade three then, meron akong classmate na hindi ko naman inakala na yun pala yung taong mamahalin ko at pagbibigyan ng importansya sa buong buhay ko. He is Jaecov Santigao Vasquez. A small typical boy nung grade three kami, na alam ko, pagkakatanda ko, eh walang ibang ginawa kundi umikot sa classrooms at mang asar ng kung sino sinong classmate namin (aminado sya dyan). Nakakatuwa, dahil pagkatapos ng ilang taon, hindi man lang kami nagkaroon ng chance mag usap. Bakit kaya? Does that silence eh may significance kung ano kami ngyon? Hindi ko alam. At ng minsang magsurf ako sa internet, May 2008. I saw his profile sa friendster ng isa pa naming classmate at without thinking, i gave him all my informations for us to have contact. Magaan kasi loob ko sa kanya, knowing na hindi kami nagusap, o kahit man lang naging magkaibigan. That was the start for us.. 2008 technology helped us to catch up things between us, chat dito, message dun, testi jan. :) And, finally.. we decided to meet..
We agreed to meet up sa Jollibee Tayuman (malapit lang sa bahay) pero, late ako. :p (Inform ko lang ang readers na may pasok ako nito dapat, pero thursday night, nagkasakit ako as in nasa office pa lang ako nilalagnat na ako kaya nagpaalam ako na hindi papasok the other day.) At ayun! Hindi nga ako pumasok! hehe!! Super super super nahihiya talaga ko! Mukha lang akong makapal pero, mahiyain ako. Hindi ko alam what words to say, kung ano dapat iaact ko, and to approach him. Ni hindi ko din alam kung ano magiging reaksyon namin sa isa't isa pag nagkita na kami. Starstruck. Kaya, nung wala ng choice, pakatotoo na lang! :) And as we go thru the plan na meron sya ( bili ng PC, kain sa Red Stick BBQ)..
still, that day there are several preserved moments we shared that we cannot forget in out entire lives.
Way back 1996, i was grade three then, meron akong classmate na hindi ko naman inakala na yun pala yung taong mamahalin ko at pagbibigyan ng importansya sa buong buhay ko. He is Jaecov Santigao Vasquez. A small typical boy nung grade three kami, na alam ko, pagkakatanda ko, eh walang ibang ginawa kundi umikot sa classrooms at mang asar ng kung sino sinong classmate namin (aminado sya dyan). Nakakatuwa, dahil pagkatapos ng ilang taon, hindi man lang kami nagkaroon ng chance mag usap. Bakit kaya? Does that silence eh may significance kung ano kami ngyon? Hindi ko alam. At ng minsang magsurf ako sa internet, May 2008. I saw his profile sa friendster ng isa pa naming classmate at without thinking, i gave him all my informations for us to have contact. Magaan kasi loob ko sa kanya, knowing na hindi kami nagusap, o kahit man lang naging magkaibigan. That was the start for us.. 2008 technology helped us to catch up things between us, chat dito, message dun, testi jan. :) And, finally.. we decided to meet..
We agreed to meet up sa Jollibee Tayuman (malapit lang sa bahay) pero, late ako. :p (Inform ko lang ang readers na may pasok ako nito dapat, pero thursday night, nagkasakit ako as in nasa office pa lang ako nilalagnat na ako kaya nagpaalam ako na hindi papasok the other day.) At ayun! Hindi nga ako pumasok! hehe!! Super super super nahihiya talaga ko! Mukha lang akong makapal pero, mahiyain ako. Hindi ko alam what words to say, kung ano dapat iaact ko, and to approach him. Ni hindi ko din alam kung ano magiging reaksyon namin sa isa't isa pag nagkita na kami. Starstruck. Kaya, nung wala ng choice, pakatotoo na lang! :) And as we go thru the plan na meron sya ( bili ng PC, kain sa Red Stick BBQ)..
still, that day there are several preserved moments we shared that we cannot forget in out entire lives.
Subscribe to:
Posts (Atom)